“Α, είστε γελοιογράφος! Πείτε μας, καλέ, ένα ανέκδοτο”.
“Μα, ξερετε, εγώ είμαι πολιτικός, εεεε… γελοιογράφος”
“Λοιπόν; ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΟΣ δεν είστε;”
Τέζα ο γελοιογράφος, εγώ δηλαδή.
Υπάρχει μια παρεξήγηση, πως οι γελοιογράφοι είναι αστείοι, πως η δουλειά τους είναι να κάνουν τους άλλους να γελούν, κάτι σαν γελωτοποιοί δηλαδή. Και η περεξήγηση οφείλεται στο οτι αν και πράγμα καθημερινό και οικείο δεν υπάρχει ικανοποιητικός ορισμός γι αυτό το είδος καλλιτεχνικής έκφρασης. Γελοιογράφος, γελοίος, γέλιο… τι να περιμένει κανείς. Κι ύστερα πάμε να τ’ αλλαξουμε λίγο μπας και ξεφύγουμε απο τις γελοιότητες: σκιτσογράφος! Μα το “σκίτσο” παραπέμπει σε κάτι γρήγορο και πρόχειρο, πράγμα που δεν ισχύει γι όλους τους, πώς να τους πω, γελοιογράφους. Προσωπικά, διαμαρτύρομαι έντονακαι θα προσφύγω στο Διεθνές Δικαστήριο γιατί το δικό μου σκίτσο τουλάχιστον ποτέ δεν υπήρξε γρήγορο και πρόχειρο.
Μα είναι και κάτι άλλο. Ποίος είπε πως το σκίτσο πρέπει σώνει και καλά να είναι αστείο. Το χιούμορ είναι βέβαια απο τα βασικά στοιχεία της σάτιρας. Μα το χιούμορ μπορεί να είναι “πικρό”, ακόμα και “μαύρο”. Κι έχει και κάτι σκίτσα, χωρίς καθόλου χιούμορ, που βάζουν το μαχαίρι κατ’ ευθείαν στο κόκκαλο και φέρνουν δάκρυα στα μάτια –με μια τέτοια εκφραστική δύναμη αντίστοιχη άλλων εικαστικών τεχνών.
Παραθέτω δυο “ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ” μου. Χαμογελάστε παρακαλώ.
.
Ανάρτηση από το νέο blog http://pavlidiscartoons.com/blog/ ( μάλλον τώρα το είδα εγώ )
του μεγάλου " γελοιογράφου " μας Βαγγέλη Παυλίδη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου