.Δημήτρης Χαντζόπουλος
Διανοούμενος και δύσκολος, αλλά μας κάνει να γελάμε
Χρόνο με τον χρόνο τα σκίτσα του στα «Νέα» αποκτούν και περισσότερους φανατικούς οπαδούς. Ο Δημήτρης Χατζόπουλος είναι ένας μοναχικός δημιουργός, που τα χάνει όταν δέχεται επιθέσεις.
Χρόνο με τον χρόνο τα σκίτσα του στα «Νέα» αποκτούν και περισσότερους φανατικούς οπαδούς. Ο ίδιος είναι ένας μοναχικός δημιουργός, που τα χάνει όταν δέχεται επιθέσεις. Το νέο του βιβλίο με τίτλο «Στο Τούνελ» κλείνει την επικαιρότητα της τελευταίας τριετίας. Ηρωές του, κυρίως, οι πολιτικοί. «Τους αντιμετωπίζω ως πρωταγωνιστές μιας παράστασης που στήνω στο χαρτί», λέει
Της Νόρας Ράλλη
Το πρώτο του βιβλίο, «Αι Αγαπώσαι», εκδόθηκε από την Αγρα πριν από 23 χρόνια. Και το τελευταίο του (ώς τώρα –6ο στη σειρά) πάλι από τις ίδιες εκδόσεις είδε το φως των βιβλιοπωλείων, πριν από λίγες ημέρες. Τίτλος: «Στο Τούνελ. Σκίτσα 2010-2013». Συγγραφέας: Δημήτρης Χαντζόπουλος. Δηλαδή, όχι ακριβώς συγγραφέας, τουλάχιστον όχι με την κλασική έννοια του όρου, καθώς ο Δημήτρης Χαντζόπουλος είναι σκιτσογράφος και συγγράφει εικαστικά, μέσα από τα σκίτσα του.
Ξεκίνησε από τη Φυσική, σπουδάζοντας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και συνέχισε με σπουδές στα κινούμενα σχέδια, στο Βανκούβερ του Καναδά. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως σκιτσογράφος στα «Νέα». Παράλληλα, ζωγραφίζει κάτι υπέροχες πατάτες, που θυμίζουν Νταλί, και δημιουργεί μικρά animations, που μπορεί ο καθένας να βρει στην προσωπική του σελίδα www.hantzopoulos.gr. Κυρίως, όμως, ο Δημήτρης Χαντζόπουλος είναι η υπογραφή του. Γιατί αυτό είναι ο γελοιογράφος: δεν είναι ιδιότητα, είναι η υπογραφή του, που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει μπει σε δεκάδες εκατοντάδες σκίτσα.
Διακόσια πενήντα από αυτά παρουσιάζονται στο παρόν βιβλίο. Δρουν χρονολογικά από το 2010 έως και τις αρχές του 2013. Σκίτσα με λόγια ή χωρίς, που δεν κολακεύουν συνολικά αισθήματα ή αυταπάτες. Αυτό που ίσως να διαφοροποιεί τον Χαντζόπουλο από τους συναδέλφους του σκιτσογράφου πολύ ορθά επισημάνθηκε και στην παρουσίαση του βιβλίου του από την καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο ΜΙΘΕ, Β. Κιντή: «Αν ο ΚΥΡ είναι ο πιο κοινωνικός, δηλαδή σχολιάζει την πολιτική μέσω της κοινωνικής πραγματικότητας, αν ο Μητρόπουλος είναι ο πιο λακωνικός και ο Πετρουλάκης εξαιρετικά εύστοχος και λυτρωτικά αστείος, ο Χαντζόπουλος είναι ο πιο… διανοούμενος. Σύνθετος, αλλά όχι στρυφνός. Διεισδυτικός, αλλά και ευρηματικός. Σπάνια χρησιμοποιεί σταθερούς τύπους. Αποφεύγει τους διδακτισμούς, είναι καυστικός και ελλειπτικός. Κάνει ιδιοφυείς αναλύσεις με αισθητική λιτότητα. Εν τέλει, στο έργο του ανακαλύπτουμε εκ των υστέρων τις σκέψεις και τον εαυτό μας, πιο καθαρό, πιο σίγουρο».
Ισως κάποιοι, βέβαια, να ανακαλύπτουν και πτυχές του εαυτού τους όχι και τόσο καθαρές. Η επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ για σεξισμό απέναντι στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, όχι στην εφημερίδα που εργάζεται, αλλά στον ίδιο προσωπικά, τον ξάφνιασε. «Επρεπε να το διαχειριστώ», δήλωσε, «γιατί πραγματικά δεν το περίμενα. Αυτό που έχει μείνει σε μένα προσωπικά είναι μια θλίψη. Δεν το αρνούμαι, είναι κάτι που με θλίβει». Σε ερώτησή μας, πώς αντέχει να κάνει καθημερινά «παρέα» με πολιτικούς και περσόνες της επικαιρότητας, η απάντησή του ήταν: «Τους αντιμετωπίζω σαν σχέδια. Σαν καρτούν, ως μέλη ενός θιάσου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ως πρωταγωνιστές μιας παράστασης που στήνω στο χαρτί».
Από τη μεριά του, ο σκιτσογράφος της «Καθημερινής» Ανδρέας Πετρουλάκης, μιλώντας κι αυτός στην παρουσίαση του βιβλίου, απάντησε με τον δικό του τρόπο: «Η γελοιογραφία είναι το πιο ανυπεράσπιστο είδος δημοσιογραφίας. Γεννιέται εξ αρχής απογαλακτισμένη από τον δημιουργό της και υποχρεωτικά ενήλικη, προορισμένη να διαχειριστεί μόνη την τύχη της, με ό,τι εφόδια της έχουν δοθεί. Ο γελοιογράφος ποτέ δεν μπορεί να επανέλθει και να τη στηρίξει, όπως έχει τη δυνατότητα να κάνει κάθε άλλος στον δημόσιο λόγο. Δεν μπορεί να πει “δεν εννοούσα αυτό”, “δεν είχα αυτή την πρόθεση”, “παρερμηνεύτηκε” κ.λπ. Γι” αυτό και οι δημιουργοί προσπαθούν να τη θωρακίσουν με όση περισσότερη σαφήνεια επιτρέπει η αισθητική και οι γνώσεις τους. Ωστόσο, ο Δημ. Χαντζόπουλος διαφέρει: είναι ο πιο φιλελεύθερος γονιός των σκίτσων του, τα εμπιστεύεται να φύγουν από κοντά του, να περιπλανηθούν με ελάχιστες επενδύσεις και επεξηγήσεις, γεννημένα εξ αρχής για δύσκολους προορισμούς, για απαιτητικούς αναγνώστες. Ο ίδιος είναι ίσως πιο ροκ, με εξ αρχής απαραίτητη τη γονική συναίνεση. Αλλά, κανενός άλλου. Ούτε πολιτικών, ούτε πλειοψηφιών, ούτε εχθρών ή φίλων».
Πράγματι, ο Δημ. Χαντζόπουλος φαίνεται να περιφρουρεί τη δημιουργική του μοναχικότητα, ίσως στο πιο μοναχικό (μετά του φαροφύλακα) επάγγελμα που υπάρχει. Αυτό ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο ίδιος δεν κάνει ποτέ δηλώσεις: «Είναι αρχή μου να μην κάνω καμία δήλωση», μας είπε πολύ ευγενικά, σχεδόν διστακτικά, όταν του ζητήσαμε να μας πει κάτι –έστω τόσο δα. Ωστόσο, έχει δίκιο. Οταν η μονομέρεια, η παραβίαση των κανόνων της δεοντολογίας και η αχαλίνωτη προπαγάνδα των ΜΜΕ δεν έχει προηγούμενο, όχι μόνο στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, αλλά και στη διεθνή ευρωπαϊκή πρακτική, τότε οι δηλώσεις περιττεύουν. Εξάλλου, μας μιλάει καθημερινά, δυνατά, υπεύθυνα και ελεύθερα μέσα από την τέχνη του.
Info: Το βιβλίο του Δ. Χαντζόπουλου «Στο Τούνελ. Σκίτσα 2010 – 2013» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγρα.
Διανοούμενος και δύσκολος, αλλά μας κάνει να γελάμε
Χρόνο με τον χρόνο τα σκίτσα του στα «Νέα» αποκτούν και περισσότερους φανατικούς οπαδούς. Ο Δημήτρης Χατζόπουλος είναι ένας μοναχικός δημιουργός, που τα χάνει όταν δέχεται επιθέσεις.
Χρόνο με τον χρόνο τα σκίτσα του στα «Νέα» αποκτούν και περισσότερους φανατικούς οπαδούς. Ο ίδιος είναι ένας μοναχικός δημιουργός, που τα χάνει όταν δέχεται επιθέσεις. Το νέο του βιβλίο με τίτλο «Στο Τούνελ» κλείνει την επικαιρότητα της τελευταίας τριετίας. Ηρωές του, κυρίως, οι πολιτικοί. «Τους αντιμετωπίζω ως πρωταγωνιστές μιας παράστασης που στήνω στο χαρτί», λέει
Της Νόρας Ράλλη
Το πρώτο του βιβλίο, «Αι Αγαπώσαι», εκδόθηκε από την Αγρα πριν από 23 χρόνια. Και το τελευταίο του (ώς τώρα –6ο στη σειρά) πάλι από τις ίδιες εκδόσεις είδε το φως των βιβλιοπωλείων, πριν από λίγες ημέρες. Τίτλος: «Στο Τούνελ. Σκίτσα 2010-2013». Συγγραφέας: Δημήτρης Χαντζόπουλος. Δηλαδή, όχι ακριβώς συγγραφέας, τουλάχιστον όχι με την κλασική έννοια του όρου, καθώς ο Δημήτρης Χαντζόπουλος είναι σκιτσογράφος και συγγράφει εικαστικά, μέσα από τα σκίτσα του.Ξεκίνησε από τη Φυσική, σπουδάζοντας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και συνέχισε με σπουδές στα κινούμενα σχέδια, στο Βανκούβερ του Καναδά. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως σκιτσογράφος στα «Νέα». Παράλληλα, ζωγραφίζει κάτι υπέροχες πατάτες, που θυμίζουν Νταλί, και δημιουργεί μικρά animations, που μπορεί ο καθένας να βρει στην προσωπική του σελίδα www.hantzopoulos.gr. Κυρίως, όμως, ο Δημήτρης Χαντζόπουλος είναι η υπογραφή του. Γιατί αυτό είναι ο γελοιογράφος: δεν είναι ιδιότητα, είναι η υπογραφή του, που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει μπει σε δεκάδες εκατοντάδες σκίτσα.
Διακόσια πενήντα από αυτά παρουσιάζονται στο παρόν βιβλίο. Δρουν χρονολογικά από το 2010 έως και τις αρχές του 2013. Σκίτσα με λόγια ή χωρίς, που δεν κολακεύουν συνολικά αισθήματα ή αυταπάτες. Αυτό που ίσως να διαφοροποιεί τον Χαντζόπουλο από τους συναδέλφους του σκιτσογράφου πολύ ορθά επισημάνθηκε και στην παρουσίαση του βιβλίου του από την καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο ΜΙΘΕ, Β. Κιντή: «Αν ο ΚΥΡ είναι ο πιο κοινωνικός, δηλαδή σχολιάζει την πολιτική μέσω της κοινωνικής πραγματικότητας, αν ο Μητρόπουλος είναι ο πιο λακωνικός και ο Πετρουλάκης εξαιρετικά εύστοχος και λυτρωτικά αστείος, ο Χαντζόπουλος είναι ο πιο… διανοούμενος. Σύνθετος, αλλά όχι στρυφνός. Διεισδυτικός, αλλά και ευρηματικός. Σπάνια χρησιμοποιεί σταθερούς τύπους. Αποφεύγει τους διδακτισμούς, είναι καυστικός και ελλειπτικός. Κάνει ιδιοφυείς αναλύσεις με αισθητική λιτότητα. Εν τέλει, στο έργο του ανακαλύπτουμε εκ των υστέρων τις σκέψεις και τον εαυτό μας, πιο καθαρό, πιο σίγουρο».
Ισως κάποιοι, βέβαια, να ανακαλύπτουν και πτυχές του εαυτού τους όχι και τόσο καθαρές. Η επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ για σεξισμό απέναντι στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, όχι στην εφημερίδα που εργάζεται, αλλά στον ίδιο προσωπικά, τον ξάφνιασε. «Επρεπε να το διαχειριστώ», δήλωσε, «γιατί πραγματικά δεν το περίμενα. Αυτό που έχει μείνει σε μένα προσωπικά είναι μια θλίψη. Δεν το αρνούμαι, είναι κάτι που με θλίβει». Σε ερώτησή μας, πώς αντέχει να κάνει καθημερινά «παρέα» με πολιτικούς και περσόνες της επικαιρότητας, η απάντησή του ήταν: «Τους αντιμετωπίζω σαν σχέδια. Σαν καρτούν, ως μέλη ενός θιάσου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ως πρωταγωνιστές μιας παράστασης που στήνω στο χαρτί».
Πράγματι, ο Δημ. Χαντζόπουλος φαίνεται να περιφρουρεί τη δημιουργική του μοναχικότητα, ίσως στο πιο μοναχικό (μετά του φαροφύλακα) επάγγελμα που υπάρχει. Αυτό ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο ίδιος δεν κάνει ποτέ δηλώσεις: «Είναι αρχή μου να μην κάνω καμία δήλωση», μας είπε πολύ ευγενικά, σχεδόν διστακτικά, όταν του ζητήσαμε να μας πει κάτι –έστω τόσο δα. Ωστόσο, έχει δίκιο. Οταν η μονομέρεια, η παραβίαση των κανόνων της δεοντολογίας και η αχαλίνωτη προπαγάνδα των ΜΜΕ δεν έχει προηγούμενο, όχι μόνο στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, αλλά και στη διεθνή ευρωπαϊκή πρακτική, τότε οι δηλώσεις περιττεύουν. Εξάλλου, μας μιλάει καθημερινά, δυνατά, υπεύθυνα και ελεύθερα μέσα από την τέχνη του.
πηγή Εφ.Συν
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου