Στάθης

Στάθης:Η γελοιογραφία μάχεται με τις ιδέες της, ούτε με κουμπούρια, ούτε με γιαούρτια 19.03.2011

Η αριστερά είναι αποδυναμωμένη, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά πανευρωπαϊκώς. Έτσι, είναι μια χρυσή ευκαιρία για τον καπιταλισμό να γυρίσουν την ανθρωπότητα στην εποχή του Ντίκενς… Συνέντευξη Δήμος Μπακιρτζάκης

Εκεί δέχθηκε ένα καταιγισμό ερωτήσεων και μας αντάμειψε με ευρηματικές και άμεσες απαντήσεις. Πώς επιτυγχάνεις με ένα σκίτσο να λες τόσα πράγματα; -Αυτό το επιτυγχάνει το σκίτσο το ίδιο, το οποίο σιγά-σιγά με τα χρόνια σου μαθαίνει να το κάνεις, γιατί έχει μια δική του γλώσσα, έναν τρόπο να λακωνίζει, που σημαίνει να λέει με λίγα λόγια πολλά πράγματα και βέβαια προέρχεται από μια πολύ συνολικότερη και συλλογική δουλειά. Οι γελοιογράφοι δεν υπάρχουν από μόνοι τους, υπάρχουν μέσα στο πλαίσιο ενός ολόκληρου συστήματος δημοσιογραφικού. Από εκεί, δουλεύοντας με τους συναδέλφους, μαθαίνοντας τα πράγματα, αναλύοντας τα πράγματα, προκύπτει η ύλη για μια γελοιογραφία. Από εκεί σου έρχεται η έμπνευση, δηλαδή; -Μακάρι να ήταν έμπνευση, είναι θέμα σκληρής δουλειάς. Τι προσπαθείς να δώσεις μέσα από το σκίτσο σου; -Νομίζω αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τον κόσμο εκείνη την ημέρα, εκείνη τη στιγμή. Το σκίτσο έχει το προνόμιο μιας αθωότητας, το οποίο του δίνει τη δυνατότητα της προσωπικής επικοινωνίας και λέω αθωότητας, γιατί το σκίτσο δεν ψεύδεται. Η γελοιογραφία είναι πάντα μια προσπάθεια να ανακαλυφθεί η αλήθεια και από εκεί και πέρα να την πεις με έναν τρόπο, που να προκαλέσει ένα πνευματικό μειδίαμα ή αν το θες προβληματισμό, να σκεφτεί ή να του αποκαλυφθεί κάτι που ήξερε και έχει ξεχάσει ή να ανακαλύψει κάτι που δεν ξέρει καν. Με μια γελοιογραφίας μπορείς να τσακίσεις και κόκκαλα. -Ναι, γιατί βοηθάει το ηχόχρωμά της που δεν είναι τίποτα άλλο από τον καθημερινό πολιτισμό όλων μας. Είναι ένα μικρό χάρτινο θεατράκι στο οποίο αποτυπώνεται μια στιγμή που έχει και προηγούμενο και επόμενο και αυτή η στιγμή είναι αναγνώσιμη από όλους, γιατί η γελοιογραφία είναι παιδί του λαϊκού πολιτισμού, όσο και αν είναι λόγια η ίδια, έλκει την καταγωγή της από τη λαϊκή παράδοση και γι’ αυτό είναι και τόσο πολύ προσβάσιμη στον λαό. Διαβάζει κάτι δικό του, κάτι που καταλαβαίνει μια χαρά. Εδώ θα μας παρουσιάσεις το τελευταίο άλμπουμ από τα σκίτσα σου με τίτλο «Τα ανδρείκελα». Ποια είναι τα ανδρείκελα; -Αναφέρομαι στην κυβέρνηση, την κυβέρνηση του μνημονίου, αυτή που έθεσε τη χώρα υπό καθεστώς κατοχής, συνεπώς έλκει την εξουσία της με ένα τρόπο δοτό, άρα αποτελείται από …ανδρείκελα. Τι έχεις να μας πεις για την πολιτική κατάσταση; Είναι κατάσταση αδιέξοδη; -Όχι. Είναι μια κατάσταση πάρα πολύ ζόρικη και θα συνεχίσει να είναι όσο η κρίση χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για να αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις και ο τρόπος ο καθημερινός της ζωής των ανθρώπων,  το ασφαλιστικό σύστημα, ο καθημερινός πολιτισμός και όλα αυτά. Η κρίση είναι μια τεχνηέντως διαδεδομένη κατάσταση η οποία παρουσιάζει ως αποτέλεσμα τις αιτίες της, δηλαδή, στην πραγματικότητα, για να γυρίσουμε πίσω στον παλιό – καλό Μάρξ, αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι για μια ακόμη φορά συσσώρευση κεφαλαίου, που σημαίνει ανακατανομή περιουσιών, δυνάμεων και ισχύος. Είναι μια καλή ευκαιρία εφόσον η αριστερά είναι αποδυναμωμένη, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως ή μάλλον πανευρωπαϊκώς, είναι μια χρυσή ευκαιρία για τον καπιταλισμό να γυρίσουν την ανθρωπότητα στην εποχή του Ντίκενς. Το βλέπουμε με τα μεροκάματα Κίνας, με τα μεροκάματα Ουγγαρίας ή Βουλγαρίας, για να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από τον ανταγωνισμό. Ο ανταγωνισμός είναι ένα μέγεθος, στοιχειωδώς το ξέρουμε όσοι κάναμε οικονομικά από το πρώτο έτος, το οποίο λειτουργεί βραχυπρόθεσμα δημιουργώντας μια κατάσταση ζούγκλας όπου υποκύπτει ο ασθενέστερος στον ισχυρότερο. Ο ανταγωνισμός δε σημαίνει φθηνό προϊόν, σημαίνει μονοπώλιο στο τέλος. Με αυτή την έννοια η οικονομία θα μονοπωληθεί. Οι κίνδυνοι του πολέμου θα είναι παντού εντονότεροι από ότι μέχρι τώρα. Ο καπιταλισμός μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης απενεργοποιήθηκε πλήρως και αυτά για τα οποία συζητάμε κάθε μέρα στις εφημερίδες, θα μπορούσαν να λυθούν σας διαβεβαιώνω σε μια εβδομάδα. Πολλές φορές βλέπουμε τον δημοσιογραφικό λόγο που τον βλέπουμε να λειτουργεί, να είναι φερέφωνο της κάθε εξουσίας και στην ουσία υπάρχουν συγκοινωνούντα δοχεία, όπου ο ένας βοηθάει τον άλλο. Τι πρέπει να γίνει; Δε φταίνε μόνο οι πολιτικοί, Στάθη. -Εννοείται, από την εποχή του Μεκίνα η εξουσία χωρίς τους προπαγανδιστές της δε θα μπορούσε να σταθεί. Ο Φίλιππος έλεγε ότι «από τις λόγχες μου καλύτερες είναι οι χρυσές λόγχες» και εννοούσε αυτούς που χρημάτιζε, τους έδινε τάλαντα για να λένε στην Αθήνα: «καθίστε καλά, οι Μακεδόνες έρχονται». Μ’ αυτή την έννοια καμία εξουσία χωρίς μηχανισμό προπαγάνδας και χωρίς δυστυχώς παπαγαλάκια δε θα μπορεί να σταθεί. Από την άλλη, ας μην ξεχνάμε ότι οι εφημερίδες και ο τύπος γενικά είναι οι τελευταίοι προμαχώνες της δημοκρατίας, διότι αν ένας σε μια εφημερίδα λέει ψέματα, θα βρεθεί αντίστοιχα εκείνος που θα τον δείξει με το δάχτυλο και θα πει την αλήθεια. Ο κόσμος το καταλαβαίνει  σήμερα την αλήθεια και το ψέμα; -Όχι και μάλιστα ο κόσμος αφίσταται των εφημερίδων και μάλιστα μερικοί το θεωρούν και εξυπνάδα, ενώ στην ουσία στραβώνονται και συμβαίνει αυτό που λένε στο χωριό μου «δεν ξέρουν την τύφλα τους» διότι, είμαι σκληρός που το λέω αυτό, δεν είναι καθόλου εξυπνάδα να αφήνεις το γήπεδο στον άλλον. Δεν είναι εξυπνάδα να μην πηγαίνεις στις εκλογές να ψηφίσεις, δεν είναι καθόλου εξυπνάδα να ιδιωτεύεις. Να θυμίσω τους αρχαίους, που όποιος ιδιώτευε τον έλεγαν ηλίθιο, ήταν η λέξη και για τις δύο έννοιες. Συνεπώς, το θέμα της ενημέρωσης είναι κρίσιμο και ακόμη πιο κρίσιμο είναι να υποστηρίζει ο αναγνώστης, ο πολίτης, ο λαός, αυτούς που διαπιστώνει ότι του λένε την αλήθεια, διότι αν τους αφήσει στην τύχη τους και θα λιγοστέψουν και θα πάψουν να υπάρχουν. Τα γιαουρτώματα υπάρχουν στις γελοιογραφίες; -Η γελοιογραφία αποφεύγει το γιαούρτωμα, η γελοιογραφία μάχεται με τις ιδέες της. Ούτε με κουμπούρια, ούτε με γιαούρτια». Συνέντευξη στο  ΡΑΔΙΟ ΧΡΟΝΟΣ 87,5FM  http://www.xronos.gr/detail.php?ID=66299&sphrase_id=46711

---