της Μαρίας ΤζαμπούραΟι σκιτσογράφοι αποτελούν ένα ανεξάρτητο, παράλληλο μικρόκοσμο που χαίρει ιδιότυπης ασυλίας, στο εργασιακό σύμπαν μιας εφημερίδας. Ακόμη και στα μάτια των αναγνωστών, δεν ταυτίζονται με τους δημοσιογράφους ή με ό,τι κατά καιρούς ακούγεται γι αυτούς.
Ενταγμένοι όμως στην ύλη της εφημερίδας, όσο αυτή χάνει αναγνώστες, μοιραία, χάνουν κι εκείνοι ένα κοινό που ναι μεν είναι πρόθυμο να τους διαβάσει πλην όμως όχι στο έντυπο μέσα στο οποίο δημοσιεύουν τη δουλειά τους! Γέννημα θρέμμα του αστικού τύπου όπως τον ξέρουμε, η γελοιογραφία, το σκίτσο, με ή χωρίς λόγια, έχει ταυτιστεί με την επικαιρότητα και το εφήμερο αυτής. Πού αλλού όμως μπορεί κανείς να δει και να διαβάσει τη δουλειά των σκιτσογράφων;
Οι καιροί έχουν αλλάξει. Οι ταχύτητες έχουν αλλάξει. Ο χρόνος που διαθέτει ο αναγνώστης, επίσης. Ακόμη και το τί είναι είδηση δεν το αποφασίζει πλέον μόνο ο δημοσιογράφος ή τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Το αποφασίζει το ίδιο το κοινό.
Blog, sites, twitter κτλ. ανανεώνονται και ενημερώνονται από πολίτες για πολίτες. Μπορεί ένας σκιτσογράφος να υπάρξει εκτός πλαισίου εφημερίδας;
Ο σκιτσογράφος Μιχάλης Κουντούρης (www.michaelkountouris.com) μοιάζει να απαντά πειστικά και στα δύο ερωτήματα, με τρία, νέα βιβλία, από τις KASSERIS PUBLICATIONS. “Politicosaurus”,για όσους θεωρούν ότι εξακολουθούν να είναι “ζώα” πολιτικά και καθόλου “προς εξαφάνιση”, “game over” με σκίτσα κατά βάσει εμπνευσμένα από την οικονομία και το “Home Sweet Home” για τους αθεράπευτα οικολόγους!
Με θεματολογία που ξεφεύγει κατά πολύ από την κλασσική ελληνική ομφαλοσκόπηση, τα σκίτσα του ανακαλούν μνήμες και προκαλούν για αντιστοιχίσεις με τον κόσμο του αναγνώστη.
Όμως δεν σταματά εκεί. Το σχόλιο του Κουντούρη υπαινίσσεται πολλά περισσότερα από το ήδη “γνωστό” και ουσιαστικά “απαιτεί” την ενεργή συμμετοχή του κοινού ή έστω μια σιωπηλή συνενοχή για την ανάπλαση του κόσμου, του γεγονότος ή του πολιτικού σχολίου που ο ίδιος –φαινομενικά αβίαστα– μας παραθέτει.
Σε αυτά τα άλμπουμ, την εφη-μερίδα του λέοντος κατέχουν σκίτσα που κυρίως έχουν δημοσιευθεί σε αθηναϊκές εφημερίδες (Βραδινή, Απογευματινή, Βήμα, Ελεύθερος Τύπος) ενώ ένα άλλο τμήμα προέρχεται από συμμετοχές του γνωστού δημιουργού σε εκθέσεις και διαγωνισμούς στο εξωτερικό. Τα βραβεία και οι διακρίσεις του Μιχάλη Κουντούρη αποτελούν ξεχωριστό βιβλίο από μόνα τους και αποδεικνύουν για ακόμη μια φορά, ότι ουδείς προφήτης στον τόπο του!
Είναι γεγονός ότι ο κόσμος δεν διαβάζει πια εφημερίδες. Αλλά θα ψάχνει πάντα τους σκιτσογράφους!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου